Vakantie doet goed zeggen ze en dat leek te kloppen. De ideale IUI vond op vakantiedag 3 plaats en ondanks de ontspanning leverde het niks op…. na 2 weken werd ik ongesteld. Een domper en een emotionele gebeurtenis. Dit was het signaal dat ik over ging stappen naar ivf/ icsi. Iets wat ik niet bedacht had toen ik 2 jaar geleden de weg naar moederschap insloeg.
De tranen hebben rijkelijk gevloeid. Deze stap voelde als het begin van het einde. Maar 3 puncties en met een beetje pech dus ook maar 3 pogingen. En wat als dat niet zou lukken? Is dat het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn enige droom in mijn leven, het hebben van een gezin?
Ik ken vooral verhalen waarbij ivf/ icsi nog niet het gewenste effect gaven. Of dat het wel 7 pogingen duurde voordat er een zwangerschap optrad. Iets wat voor mij niet weggelegd is aangezien ik geen goudboom in de tuin heb staan.
Deze voorbeelden hielpen me niet om mij positief te stemmen.
Maar wat ik last van die negatieve gedachtes. Dit was niet de manier om deze nieuwe weg in te slaan. Dus tijd voor een kick-under-the-but en die werkte. Op het moment dat ik ongesteld werd ging de knop om. Er was actie in de tent en die actie levert een reeele kans op een zwangerschap op! Vol enthousiasme zette ik op dag 1 de decapeptyl spuit. Pijnlijk maar ach het is voor een goed doel. Op dag 2 kwam daar Gonal-F bij en op dag 4 was echo 1. De dokter kon nog niet zeggen hoeveel eitjes er groeide maar er groeide iets.
Mijn positieve modus bleef. Het boek van Susan Smith, zwanger met lichaam en ziel, bracht me meer in contact met mijn gevoel en mijn lijf. Het voelde goed om zo tegen de ivf aan te kijken.
En ineens was er toch die klap. De echo op dag 11 liet maar 4 kleine folikels zien en 1 grotere. Weinig folikels dus! Mogelijk te weinig om met icsi (want dat gaat het worden) een zwangerschap op gang te brengen. Weinig folikels maakt de kans kleiner op een fantastisch ei en al helemaal op een geweldig embryootje. Is dat een punctie waard? De punctie telt als poging en ik heb er maar 3 te gaan….. daar wil ik dus spaarzaam mee omgaan.
De dokter ziet de teleurstelling in mijn ogen. Ze is realistisch en zegt dat ik er niet op moet rekenen dat bij een volgende cyclus er op eens wel 12 folikels groeien. Mogelijk zijn het er 1 of 2 meer.
Ze stelt voor om bij de volgende echo een keuze te maken. Of toch een punctie bij de folikels die dan doorgegroeid zijn of een escape iui.
Dit had ik niet bedacht toen in mijn eerst spuit decapeptyl zette. Dit zou een goede poging worden met een mooie kans op een zwangerschap. Wat is er tussen dat moment en nu mis gegaan? Waarom laat mijn lijf mij zo in de steek? Waarom lijk ik eerder een stap achteruit dan vooruit gezet te hebben?
Het piekeren stemt me somber, de tranen die erbij vloeien ook. Ik wil niet somber zijn. Ik wil kijken naar mogelijkheden en kansen. Ik wil dat er bij de volgende echo 5 folikels te zien zijn en dat de arts dan voorstelt om een punctie te plannen. Dat er uit die folikels 5 mooie eitjes komen en dat ze alle 5 bevrucht raken en gaan delen. Dat er 2 terug geplaatst worden en ik zwanger raak. En dat de 3 andere de vriezer ingaan om te ontdooien als ons gezin uitgebreid wil worden met een 2e kindje. Dat wil ik en dat hou ik voor ogen. Eens komt er een moment dat de zeilen goed staan en ik een behoude vaart heb met een veilige aankomst in de haven. Ooit word ik zwanger! En dat ooit is vast dichtbij.
De tranen hebben rijkelijk gevloeid. Deze stap voelde als het begin van het einde. Maar 3 puncties en met een beetje pech dus ook maar 3 pogingen. En wat als dat niet zou lukken? Is dat het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn enige droom in mijn leven, het hebben van een gezin?
Ik ken vooral verhalen waarbij ivf/ icsi nog niet het gewenste effect gaven. Of dat het wel 7 pogingen duurde voordat er een zwangerschap optrad. Iets wat voor mij niet weggelegd is aangezien ik geen goudboom in de tuin heb staan.
Deze voorbeelden hielpen me niet om mij positief te stemmen.
Maar wat ik last van die negatieve gedachtes. Dit was niet de manier om deze nieuwe weg in te slaan. Dus tijd voor een kick-under-the-but en die werkte. Op het moment dat ik ongesteld werd ging de knop om. Er was actie in de tent en die actie levert een reeele kans op een zwangerschap op! Vol enthousiasme zette ik op dag 1 de decapeptyl spuit. Pijnlijk maar ach het is voor een goed doel. Op dag 2 kwam daar Gonal-F bij en op dag 4 was echo 1. De dokter kon nog niet zeggen hoeveel eitjes er groeide maar er groeide iets.
Mijn positieve modus bleef. Het boek van Susan Smith, zwanger met lichaam en ziel, bracht me meer in contact met mijn gevoel en mijn lijf. Het voelde goed om zo tegen de ivf aan te kijken.
En ineens was er toch die klap. De echo op dag 11 liet maar 4 kleine folikels zien en 1 grotere. Weinig folikels dus! Mogelijk te weinig om met icsi (want dat gaat het worden) een zwangerschap op gang te brengen. Weinig folikels maakt de kans kleiner op een fantastisch ei en al helemaal op een geweldig embryootje. Is dat een punctie waard? De punctie telt als poging en ik heb er maar 3 te gaan….. daar wil ik dus spaarzaam mee omgaan.
De dokter ziet de teleurstelling in mijn ogen. Ze is realistisch en zegt dat ik er niet op moet rekenen dat bij een volgende cyclus er op eens wel 12 folikels groeien. Mogelijk zijn het er 1 of 2 meer.
Ze stelt voor om bij de volgende echo een keuze te maken. Of toch een punctie bij de folikels die dan doorgegroeid zijn of een escape iui.
Dit had ik niet bedacht toen in mijn eerst spuit decapeptyl zette. Dit zou een goede poging worden met een mooie kans op een zwangerschap. Wat is er tussen dat moment en nu mis gegaan? Waarom laat mijn lijf mij zo in de steek? Waarom lijk ik eerder een stap achteruit dan vooruit gezet te hebben?
Het piekeren stemt me somber, de tranen die erbij vloeien ook. Ik wil niet somber zijn. Ik wil kijken naar mogelijkheden en kansen. Ik wil dat er bij de volgende echo 5 folikels te zien zijn en dat de arts dan voorstelt om een punctie te plannen. Dat er uit die folikels 5 mooie eitjes komen en dat ze alle 5 bevrucht raken en gaan delen. Dat er 2 terug geplaatst worden en ik zwanger raak. En dat de 3 andere de vriezer ingaan om te ontdooien als ons gezin uitgebreid wil worden met een 2e kindje. Dat wil ik en dat hou ik voor ogen. Eens komt er een moment dat de zeilen goed staan en ik een behoude vaart heb met een veilige aankomst in de haven. Ooit word ik zwanger! En dat ooit is vast dichtbij.
